Andrzej Urbanowicz był polskim malarzem, grafikiem, twórcą parateatralnym i performerem. Urodził się w 1938 roku w Wilnie. W 1962 roku uzyskał dyplom Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie gdzie studiował od 1956 roku (od 1958 w filii macierzystej uczelni w Katowicach). W 1963 roku debiutował wystawą indywidualną w galerii Krzywe Koło prowadzonej przez Mariana Bogusza. Na wystawie pokazane zostały obrazy malarstwa materii powstałe na początku lat sześćdziesiątych. W tym czasie wziął też udział w pierwszym „Plenerze w Osiekach” i innych działaniach animowanych przez Bogusza. Od roku 1964 stopniowo odszedł od malarstwa materii w stronę wyobrażeń symbolicznych. Podjął też studia nad ezoteryką zachodnią i symbolologią.

W latach sześćdziesiątych i z początkiem lat siedemdziesiątych zajmował się animacją niezależnego życia artystycznego (m.in. Galeria Śląska, Galeria Katowice, trzy Katowickie Spotkania Twórców i Teoretyków Sztuki). W tym czasie wspólnie z innymi członkami Kręgu Oneiron, a w szczególności z Henrykiem Wańkiem podejmował działania artystyczne, translatorskie i wydawnicze w nieoficjalnym obiegu.
W latach siedemdziesiątych zajmował się podziemną działalnością wydawniczą związaną z buddyzmem, w 1974 roku wraz z Urszulą Broll założył pierwszą wspólnotę Zen w Polsce. W roku 1978 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, rok później uzyskał stypendium Fundacji Kościuszkowskiej. Z początkiem stanu wojennego, podobnie jak inni członkowie Oneironu aktywnie wspierał działania „Solidarności”. Do 1991 roku miał dziewięć wystaw indywidualnych w Stanach Zjednoczonych.

W końcu 1991 roku powrócił z emigracji, przywożąc duży cykl obrazów nawiązujących do wcześniejszego okresu psychodelicznego lat 60/70 XX wieku i do estetyki bizarre. W 1992 roku miał miejsce wielki pokaz retrospektywny twórczości w BWA Katowice, tam również w roku 2000 odbyła się wystawa Splendor Solis, na której prezentował nowe cykle malarskie. Od 2007 roku do końca życia kontynuował cykl Listy do Eris, w którym odwołując się do malarstwa gestu tworzył zagadkowe struktury talizmaniczne. Uprawiał eseistykę na pograniczach sztuki i teorii kultury. W 2009 roku prowadził wykłady na ten temat w Górnośląskim Centrum Kultury w Katowicach. Był założycielem i prezesem powstałego w 2000 roku Towarzystwa Bellmer, kultywującego tradycje surrealistyczne, którym kierował wspólnie z Małgorzatą Borowską.

Andrzej Urbanowicz zmarł 22 sierpnia 2011 roku w Szklarskiej Porębie. Uhonorowany został w Katowicach pomnikiem w Galerii Artystycznej.

Prace artysty posiadają w swoich zbiorach: Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Muzeum Śląskie w Katowicach, Muzeum Górnośląskie w Bytomiu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, BWA Katowice, Muzeum Historii Katowic, Muzeum Okręgowe w Koszalinie.